De tegenstellingen in de raad kunnen soms groot zijn. Dat maakt het raadslidmaatschap moeilijk. Hoe weeg je nu drie meter af tegen armoede? Deze vraag kwam vanavond impliciet aan de orde in de raad. Graag ga ik in deze column hier op in. 

Op de agenda stond vanavond de notitie meedoen mogelijk maken. Een notitie waain mensen worden gestimuleerd om te gaan werken. Hoe ga je om met mensen die in de bijstand zitten? Er waren vanavond enkele insprekers onder meer de sociale alliantie. Deze club hamerde voornamelijk op de communicatie naar uitkeringsgerechtigden. Hoe gaat een baliemedewerker nu om met iemand die aan de balie komt? Mevrouw Wittekerk maakte pijnlijk duidelijk op welke wijze mensen zich soms behandeld voelen. Ze verwoorde: ‘dit is geen individueel probleem, dit is een maatschappelijk probleem’. Tevens maakte ze melding van de ‘dagelijkse vernederingen’ die je moet ondergaan als je door armoede wordt omringd.  

De fracties spraken zich over het algemeen lovend uit over het nieuwe beleid. Het gaat namelijk in op de jongerenwerkloosheid, het bergt een plan in zich om computers te verstrekken aan mensen die deze niet kunnen kopen en men komt met meedoenpremies. Deze laatste premies zijn ervoor om jonge schoolgaande kinderen toch mee te kunnen laten gaan met schoolreisjes en toch op een vereniging kunnen gaan. Ook voor de oudere schoolgaande kinderen is er een premie (die wordt uitgekeerd aan de ouders). Ook hier geldt dat de pragmatiek hoogtij viert: een jongeren moet excursies mee kunnen maken, moet op een vereniging kunnen zitten enzovoort. 

De fracties waren er vrij snel uit. Al blijft het verstrekken van deze premies lastig, want hoe controleer je nu of deze gelden inderdaad naar het schoolreisje gaan en niet naar de nieuwe wachmachine, was één van de vragen. Gelukkig echter is er wel vertrouwen dat het meeste van de premies gaat naar de daarvoor bestemde doelen. Liever je richten op de 80% die geholpen is hiermee, dan op de 20% die dit slecht gebruikt.  

Armoede is een lastig probleem. Het is een samenlevingsprobleem. Dit werd nog eens bevestigd op een miniconferentie op vrijdag 8 juni. Hierin ging het ook om het samenleven. In een kort artikel (kunt u hier lezen) wil ik die visie nog eens wat verder uitwerken. 

Het tweede beladen onderwerp is de zwaaikom voor de Kolk. Dit betreft het einde van de vaart waar de bootjes moeten kunnen draaien als ze terug willen naar open zee (!). Nu echter is deze zwaaikom een grote parkeerplaats, die dus uitgegraven moet worden. Nu zijn er verschillende manier waarop je hier tegenaan kunt kijken. Vanuit de historie was de zwaaikom namelijk 27.10 meter breed. Als je dus de historische grenzen als meetpunt neemt wil je ook deze breedte. Als je echter naar de haalbaarheid kijkt en de uiterste draaicirkel van het soort bootjes dat Assen aan gaat doen, dan zou je kunnen kiezen voor 26 of 23 meter, het voorstel van de wethouder. In de raad echter bleef men elkaar bestrijden op 3 meter meer of minder. Echter ieder een vanuit een ander gezichtspunt. Men ging echter discussieren op het niveau van uitvoering en niet op niveau van gezichtspunt. Dat was aardiger geweest denk ik. 

Uiteindelijk ging de wethouder ‘nat’ op zijn beantwoording. Deze was niet goed voorbereid, met als gevolg dat hij terug moet komen naar de raad met een nieuw voorstel. Ik ben beniewd of we nu de historie willen laten terugkomen, of dat we gaan voor haalbaarheid en ruimte voor gezellige terrasjes. In het eerste geval wil ik de leden van de raad toch vragen om de echte historie niet uit het oog te verliezen. Deze staat in genesis 1 vers 2. De aarde was woest en ledig. Elk moment wat inligt tussen dat moment en nu is historie. Dat gezegd hebbende ben ik benieuwd of we over tien jaar niet weer terugwillen naar die praktische parkeergelegenheid in het centrum. Want, over tien jaar is dat historie!